ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

        Όταν ξεκινά κάποιος να γράψει για την ιστορία της Θράκης ή να αναπτύξει, μετά από έρευνα,  πτυχές της ιστορίας της αισθάνεται δέος. Δέος γιατί ανακαλύπτει μια ιστορία πλούσια σε αγώνες και αίμα. Πλούσια σε λάθη της επίσημης πολιτικής ηγεσίας, πλούσια σε πειραματισμούς των εκάστοτε κυβερνώντων και τέλος πλούσια σε  μικροκομματικές σκοπιμότητες . Παρόλα αυτά όμως οι Θράκες επιμένουν να αγωνίζονται κόντρα σε όλες αυτές τις αντιξοότητες, με σθένος και επιμονή. Ποιούς να πρωτοαναφέρω, τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Πέτρο Γεωργαντζή , την Χαρίκλεια Μαργαριτοπούλου, τον Χρίστο Κοζαρίδη και τόσους και τόσους άλλους που και μόνο η αναφορά σε αυτούς θα αρκούσε να γεμίσει δεκάδες σελίδες μιας φοιτητικής εργασίας. Όλοι αυτοί παλεύουν μόνοι τους να αναδείξουν την ιστορία της περιοχής και να διατρανώσουν την ελληνικότητα της στον χώρο και στον χρόνο. Προς Θεού, δεν επιδιώκω να προσδώσω δραματικό χαρακτήρα στα γραφόμενα μου, αλλά δυστυχώς εδώ και πενήντα χρόνια η Θράκη έχει αφεθεί στην τύχη της καθώς το παρακράτος του Τουρκικού Προξενείου οργιάζει. Αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Γιάννη Καψή (1) (μπάρμπα Γιάννη , για εμάς του Μικρασιάτες πατριώτες του) με τίτλο “Πενήντα χρόνια στο Κουρμπέτι , εκδόσεις Ν. Σύνορα – Α. Λιβάνης” και ειδικότερα το κεφάλαιο που αναφέρει για τα τεκταινόμενα στη Θράκη την περίοδο που υπηρετούσε ως έφεδρος αξιωματικός στην περιοχή , για να διαπιστώσει πως δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτα ή μάλλον έχει αλλάξει αλλά   σε   βάρος   της   πατρίδας   μας . Τα  γεγονότα  στο  χωριό  Δέριο   και  ο  διωγμός  της ηρωικής δασκάλαςτου χωρίου από παράγοντες του προξενείου , γιατί το έγκλημα  της  ήταν  ότι  προσπαθούσε  να  εμφυσήσει  την  ελληνική εθνική συνείδηση στους μικρούς μαθητές της αλλά  και  οι  μαρτυρίες  κατοίκων  της  περιοχής  ,  ότι   τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα από ότι παρουσιάζονται στις τηλεοράσεις αρκεί (;) για να μας αφυπνίσει πριν να είναι πολύ αργά. Ξέρω ότι ο πρόλογος αυτός ξεφεύγει από τα συνηθισμένα , αλλά θεωρώ καθήκον και υποχρέωση μου να συμβάλω και εγώ με τις ελάχιστες δυνάμεις μου στη διατήρηση της Θράκης στον εθνικό κορμό της πατρίδας μας. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο για να βρει σημαίες της «αυτόνομης» Δυτικής Θράκης (!!!), αρκεί να διαβάσει στις εφημερίδες όλων των πολιτικών αποχρώσεων (2) ότι έλληνες βουλευτές δίνοντας τα διαπιστευτήρια τους στο Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής προκειμένου να εξασφαλίσουν πολιτική στήριξη στις εκλογές για να καταλάβει πόσο έχει προχωρήσει η σήψη , που απειλεί να απονεκρώσει το κομμάτι αυτό της γης η οποία αποτελεί το προπύργιο του Ελληνισμού και όχι τόπο εξορίας φαντάρων και δημοσίων υπαλλήλων. Την ώρα που καταθέτω αυτές τις σκέψεις στην  τηλεόραση ένας τύπος «προσφέρει» ανακαινισμένα σπίτια σε «χαρούμενους» ιδιοκτήτες και εμείς οι υπόλοιποι «μοιράζουμε» τον χρόνο μας σε κατσαρόλες , κουζίνες , Big Brother και άλλα τηλεοπτικά σκουπίδια που μας αποκοιμίζουν τη στιγμή που για πρώτη φορά μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο διακυβεύεται η εδαφική μας ακεραιότητα (3). Και οι πολιτικοί ταγοί μας κοιμούνται ύπνο βαθύ.

______________________________________________

1.    Γιάννης Καψής , Πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι, εκδόσεις Ν. Σύνορα – Α. Λιβάνης, Αθήνα 2004  2.    Αρχεία εφημερίδων  ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ και ΕΘΝΟΣ

3.   Συνέντευξη του πρώην Υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Καψή στην εφημερίδα Παρόν (δυστυχώς η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας δεν με βοήθησε να βρω την ημερομηνία στην οποία δημοσιεύθηκε η συνέντευξη αυτή)