Ο Ελληνοέλληνας (Δημήτριος Λιαντίνης - Γκέμμα)

"Φιλικοί και Ρήγας και Υψηλάντες, Μαρκομπότσαρης και Κολοκοτρωναίοι, Ανδρούτσος , Παπαφλέσσας, Νικηταράς και Μακρυγιάννης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Κανάρης, ο μεγάλος Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας, οι σουλιώτες και οι μανιάτες. Αυτή είναι η κρυστάλλινη πηγή του ελληνοέλληνα , που δεν κατεβαίνει από τα συναξάρια και το οκτωήχι της εκκλησίας. Αλλά ροβολάει από τον Όλυμπο και τον Αλφειό και την Κασταλία πηγή. Από τον κιθαιρώνα, το Βριλλήσο και τον Ευρώτα. Είναι η αρχαία αρετή και η νέα λεβεντιά. Είναι η εμορφάδα και το φιλότιμο, η μπέσα και ο λόγος σπαθί. Το καθαρό μάτι και το τίμιο χέρι.... 

Και από την άλλη στο σχήμα το κηφηναριό του πατριάρχη. Οι πρίντζιπες, οι καλαμαράδες, οι σπουδαγμένοι στην Ευρώπη με τα ψαλιδοκέρια και τις βελάδες. Οι φαναριώτες που προσφωνάζουνταν Εξοχότατε και Γενναιότατε! Και όσες φορές πέτυχαν να ηγηθούν στις μάχες , έσπειραν στους Έλληνες τον θρήνο και τη  συμφορά. Μαυροκορδάτος, Νέγρης, ο άθλιος Κωλλέτης (ο γιατρός του Αλή Πασά) και όλη η συναφής κουλουμωτή μύγα. Θα κατέβουν στη σηκωμένη χώρα σα θολωμένα ρέματα και λασπουριά. Θα κοιταχτούν πονηρά με τα δυο και τα τέσσερα στραβά τους. Θα συναγροικηθούν αστραπιαία   στις γωνιές και στα σκοτεινά.  Και θ΄ αμολήσουν στον τόπο τις οχέντρες. ....

Αλλά πέστε να πάψουν οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχουν οι Έλληνες. Και περιμένουν. Το δείξε ο Θωδωράκης και ο Σολωμός. Το ΄δειξε ο Καποδίστριας και   η  Λιογέννητη. Το ΄δειξε το Δώδεκα Δεκατρία και ο Τρικούπης. Το ΄δειξε ο Γοργοπόταμος , ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι. .......

Έλληνας θα πεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύσεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημερί να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπός στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου και να ολολύζεις σα βερεμής.....

Νέος διχασμός

Στις μέρες μας ζούμε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Οι συνήθεις χαρακτηρισμοί που ακούγονται από αμφότρες τις πλευρές είναι "προδότης", "ανθέλληνας", "μπαχαλάκιας" , "αιθεροβάμωνας"  και άλλοι οι οποίοι ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας. Η άλλη άποψη είναι ex officio κατακριτέα ακόμη και αν δεν την έχουμε ακούσει καλά καλά. Ο "άλλος" είναι εν δυνάμει εχθρός και η άποψη του πρέπει να ριχθεί στην πυρά. Όμως αυτή η ακραία πόλωση και η άκριτη περιχαράκωση σε αντιλήψεις και πρακτικές μας διχάζουν για μια ακόμη φορά. Κα΄ποτε ήταν οι Τρικουπικοί και οι Δηλιαγιαννικοί, μετά οι Βενιζελικοί και οι Βασιλικοί, οι δεξιοί - εθνικόφρονες και τα μιάσματα, οι Πασόκοι και οι δεξιοί και σήμερα οι αγανακτισμένοι πολίτες και οι οπαδοί του μνημονίου. Οι μέν εκστομίζουν ύβρεις και χλευάζουν τους δε. Κανείς όμως δεν ακούει την άλλη άποψη. Κανείς δεν ακούει, από τους οπαδούς του μνημονίου, τον πόνο του ανέργου, ή του χαμηλά αμοιβώμενου εργαζόμενου όπως και από την άλλη κανείς δεν ακούει τις ψύχρραιμες φωνές της άλλης πλευράς που λένε ότι χωρίς αλλαγές δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Πόλωση , διχασμός, αλληλοκατηγορίες για; την κατάντια της χώρας. Πως όμως φτάσαμε μέχρι εδώ; Ποιός φταίει για την κατάντια της πατρίδας μας; Πρώτα και κύρια φυσικά φταίνε οι  πολιτικές ηγεσίες οι οποίες λαικίζοντας διαρκώς δεν προχώρησαν σε καμία διαρθρωτική αλλαγή σε επίπεδο οικονομίας με αποτέλεσμα εν έτοι  2011 να έχουμε οικονομικές δομές του 1970. Δεν μιλάμε φυσικα για το παραμύθι της ισχυρής Ελλάδας που η κυβέρνηση Σημίτη παρουσίαζε ως κορυφαίο επίτευγμα της. Φταίει η παρούσα κυβέρνηση που δεν έκανε καμία τομή εδώ και 18 μήνες, επιλέγοντας μια διαχειριστική λογική τη στιγμή που δίπλα της κατέρεε το σύμπαν.  Φταίνε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ξεπούλησαν αγώνες , αξίες , ιδανικά, για κομματικά οφφίτσια και αδρά αμοιβώμενες θέσεις (βλέπε Πρωτόπαππας).  Φταίμε και εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι που θεωρούμε ότι όλη η κοινωνία μας χρωστά και εμείς δεν χρωστάμε σε κανέναν (φυσικά υπάρχουν οι ελάχιστες εξαιρέσεις που δυστυχώς όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Φταίμε γιατί ενώ δουλεύουμε τέσσερις και πέντε ώρες θέλουμε να πληρωνόμαστε για δώδεκα ώρες (ας μην μιλήσουμε για απόδοση). Φταίνε τα τρωκτικά και οι μιζαδόροι οι οποίοι ειδικά στον τομέα της υγείας έχουν ρημάξξει τα δημόσια ταμεία με σκανδαλώδεις αναθέσεις υλικών ή μηχανημάτων. Φταίνε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που δεν αντιδρούν στον ευτελισμό της παιδείας αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσουν ιδιαίτερα για να ενισχύσουν το εισόδημα τους (και πάλι πρέπει να αναφέρω ότι υππάρχουν εξαιρέσεις). Έτσι μετατρέπουν τους μαθητές σε εν δυνάμει πελάτες τους Φταίνε  οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι αγρότες οι οποίοι ξεκοκάλισαν τις κοινοτικές επιδοτήσεις της δεκαετίας του '80 σε BMW και τόνους ουίσκι σε σκυλάδικα της επαρχίας αδιαφορώντας για το μέλλον  και κλείνοντας τους δρόμους θέλοντας το κράτος να συνεχίσει να ενισχύει το αντιπαραγωγικό μοντέλο καλλιέργειας που τους βόλευε καθώς δούλευουν  4 μήνες, αν δουλεύουν οι ίδιοι, και θέλουν ναν κάθονται τους υπόλοιπους 8. Φταίμε ως κοινωνία σε συλλογικό επίπεδο γιατί όλοι, με πρώτους διδάξαντες τους πολιτικούς που ΕΜΕΙΣ όμως αναδείξαμε, ασελγήσαμε στην πατρίδα μας (μεγάλε δάσκαλε Λιαντίνη τι δίκαιο που είχες όταν έλεγες Γειά σου μάνα μου Ελλάς είμαι και κλεφτοκοτάς, επίτροπός στην Εκκλησία το πρωί και φοροφυγάς και λαμόγιο στο υπόλοιπο της μέρας. ϊσως ο μόνος που δεν φταίει είναι ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα, με επισφαλή εργασία που του κόβουν τον μισθό, του κόβουν το μέλλον και την ελπίδα για καλύτερη ζωή. Όμως αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αν αύριο οι δανειστές μας διέγραφαν όλο το χρέος μας σε λίγα χρόνια δεν θα το ξαναδημιουργούσαμε;  Οι δομές της οικονομίας μας είναι αντιπαραγωγικές και στηρίζονται στην κατανάλωση και τον υπερδανεισμό.Άρα η ανάγκη για αλλαγή είναι επιτακτική. Όντως πρέπει ή να αλλάξουμε ή να βουλιάξουμε . Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει πισωγύρισμα.

Υ.Γ. Την Πέμπτη 26 Μαίου βρέθηκα στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων στη θεσσαλονίκη. Εκεί συνάντησα τις δυο όψεις της Ελληνικής κοινωνίας , από τη μια τους νέους χωρίς ελπίδα και τους απολυμένους και από την άλλη κάποιους με πούρο και στύλ που ήρθαν να διαμαρτυρηθούν και αυτοί για το κακό μνημόνιο.